Ritual Dance [Parallax]

Udostępnij  

22.05.2019 / środa / 11:00-14:00
Piekarnia

Pokaz prac filmowych z Chelsea College of Art, Valand Academy w Gothenburgu, Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach oraz otwarta dyskusja o roli akademii w rozwoju społecznym i kulturalnym.

Przygotowanie:

Paweł Mendrek
Kierownik Katedry Intermediów i Scenografii, ASP Katowice

Martin Newth
Dyrektor programowy – sztuki piękne, Chelsea College of Arts, University of the Arts London

 

Seria krótkich prac filmowych (wideo), zrealizowanych przez artystów z Polski, Wielkiej Brytanii i Szwecji, stanowi podstawę dialogu. Prace zostały skomponowane w rozmowę, podczas której wybór każdej stanowi odpowiedź na poprzednią. Punktem wyjścia jest „Libertango” Antoniny Konopelskiej, który zapoczątkowuje dyskusję na temat relacji między uczniem a profesorem, a także aktualnych warunków kształtujących doświadczenia edukacji artystycznej w Europie. Wykorzystując rozmowy filmowe jako sposób na wyciągnięcie kluczowych różnic i podobieństw w podejściach, dyskusja podejmie temat przyszłości edukacji artystycznej i możliwości współpracy międzynarodowej.

 

Libertango, wideo / performens, 2018
Antonina Konopelska (ASP Katowice)

Strange, I’ve seen that face before… Moje spotkanie z Grzegorzem Kowalskim odbywa się w niecodziennej przestrzeni. Jest nią tango – Libertango. Portmanteau, którym posłużył się Ástor Piazzolla do zatytułowania swojej słynnej kompozycji z 1974 roku i jaką przekroczył granice tanga klasycznego wkraczając w obszar tango nuevo, zawiera w sobie bardzo ważny komponent: la libertad. Grzegorz Kowalski, profesor, którego Pracownię skończyłam, pozwolił mi wprowadzić się na nowe, w naszej relacji, terytorium i jak stwierdził: „Co mi zawsze przeszkadzało w procesie kształcenia to stosunek hieratyczny profesor-student. Wydaje mi się, że to była główna przeszkoda, żeby dotrzeć głębiej do warstw bardziej intymnych, do porozumiewania się, czy do porozumienia się z drugim człowiekiem, ponieważ była ta bariera, że nie wolno się dotykać. Że to jest niepoprawne. Że profesor nie może dotykać studentki, student nie może poklepać profesora i to obcinało bardzo istotną część komunikowania się. Dlatego ten pomysł Antoniny, że teraz, kiedy już nie podlegamy tej poprawności i temu stosunkowi, możemy coś takiego zrobić, bardzo mi przypadł do gustu, ponieważ właśnie dzięki temu mogę wejść w sferę, która nie była używana przeze mnie, kiedy Antonina była moją studentką.”.

 

WE HAD BETTER USE CONES AS CUPS, video, 00:06:38, 2018
Conditions (Chelsea College of Arts London)

WE HAD BETTER USE CONES AS CUPS to wspólna realizacja uczestników seminarium CONDITIONS w Chelsea College of Arts (cotygodniowa grupa dyskusyjna, która podczas śniadania bada sposoby, w jakie sztuka jest uwarunkowana przez jej fizyczne i ideologiczne konteksty). Wideo jest mieszanką inscenizowanych, przypadkowych i ukradkowych nagrań z studiów Chelsea ze zbiorową inwokacją fragmentów zdań i haseł opisujących sytuacje, których uczniowie doświadczyli w czasie studiów. Szansa korelacji między materiałem filmowym a śpiewem odzwierciedla napięcia między kolektywem a indywidualnym, programowym i pozalekcyjnym doświadczeniem charakterystycznym dla środowiska uczelni artystycznej.

 

Campers, HD video 14’47” sound, 2012
Dominik Ritszel (ASP Katowice)

Video zrealizowane w Mołdawii, w ramach projektu “Space as tool for shaping social attitudes”. Dwójka strażników odbywa patrol po opuszczonych miejscach publicznych Kiszyniowa. Wyschnięte sztuczne jezioro, niedokończony budynek Akademii Policyjnej, nieczynne fabryki, opustoszały park; miejsca te z założenia miały służyć mieszkańcom stolicy Mołdawii, ostatecznie okazały się nieudanymi eksperymentami urbanistycznymi. Pomimo tego, ze miejsca te są aktualnie pozbawione jasno sprecyzowanej funkcji, odbywają się tam regularne patrole, nadające im znaczenie, którego faktycznie nie posiadają. Postacie strażników symbolizują wszechobecność władzy, dla której miejsca obrzeży i granic są obszarami newralgicznymi; szczególnie narażonymi na zaburzenie wyznaczonego przez nią porządku uprawomocnionego przez sam zabieg kontrolowania.

 

Backwards, video, 00:12:04, to be edited into shorter clips (part 1)
Lishuang Xu (Chelsea College of Arts London)

Backwards to jednokanałowe wideo zrealizowane nad brzegiem Tamizy w Londynie. W filmie pojawia się artystka Lishuang Xu, ubrana w ciuchy swojej matki, idąca chodnikiem o zmierzchu. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się normalne. Wkrótce jednak szczegóły – ruch uliczny, osoby dojeżdżające do pracy, biegacze i turyści zdradzają prosty zabieg wykonania i edycji wideo: artystka idzie do tyłu, wideo natomiast jest odtwarzane w odwrotnej kolejności. Sugestywne tło Londynu i jego delikatnie dezorientujący wpływ ujawniają badanie Lishuang Xu na temat urbanizacji, szybko postępującego procesu rozwoju metropolii i poczucia alienacji kulturowej i społecznej.

 

I Know It When I See It, video, 00:05:36
Noa Weinstein (Chelsea College of Arts London)

W ciągu ostatnich dwóch lat zacząłem widzieć broń wszędzie, gdzie tylko się obrócę. Jak mówi Cynthia Enloe: „Militaryzacja wkrada się do zwykłych rzeczy. Wije się między notatkami, praniem, brzękaniem matowych szklanek do piwa”. Zgadzam się z nią i to właśnie mam na myśli, kiedy mówię, że wiem to, kiedy to widzę.

 

4 Survival 4 Pleasure, video, 00:07:19
Emily Mulenga (Chelsea College of Arts London)

4 Survival 4 Pleasure, kontynuacja filmu wideo „Bikini” z 2015 r. autorstwa artystki, podążającego za awatarem Mulengi podczas podróży po luksusowym cyfrowym krajobrazie, potwierdzającego jej poczucie wpływu. Praca dotyka aspektów teorii cyborga, a także twierdzenia, że niezależnie od tego, czy jest pianistką koncertową, czy ubrana w klejnoty i pióra na karnawał, kobieta jest równie ważna i istotna. Głównym motywem jest pragnienie, by osoby zmarginalizowane nie tylko przetrwały, ale też znajdowały radość i kwitły.

 

Backwards, video, 00:12:04, to be edited into shorter clips (part 2)
Lishuang Xu (Chelsea College of Arts London)

 

Laurie, 00:03:47
Adelaida Antúnez Egurbide & Alfie Gibbs (Chelsea College of Arts London)

Moja najdroższa, opowieść skończona. Narracja pochodzi z serii listów kochanek, Laurie i Dorothy, mieszkających w Nowym Jorku i Londynie. Wkradanie się odniesień kulturowych i sezonowych zbiegów okoliczności między tekstem a obrazem zaczyna dezorientować autora dzieła, fikcjonując status związku zawodowego.

 

Trinket, wideo / 2019
Klængur Gunnarsson (Valand Academy University of Gothenburg)

Trinket eksploruje dwa interesujące miejsca: kopiec Astro Turf położony przy przejściu przez tory tramwajowe i mały staw położony pomiędzy ruchliwą ulicą a greckim teatrem. Dzięki poetyckiemu podejściu do filmowania i tragikomicznej narracji film stara się odnaleźć je jako absurdalne ozdoby umieszczone w typowym współczesnym miejskim krajobrazie. Te ozdoby są obrazem złudnego spojrzenia na naturę jako dostarczyciela niekończącej się błogości. Mają nieść ciężar – i rehabilitować – nieszczęśliwe w mieście dusze.

 

Powracający wciąż obraz nie daje o sobie zapomnieć, wideo, 00:06:44 / 2019
Magdalena Grundwald (ASP Katowice)

Istotą realizacji wideo jest eksploracja problemu spotkania – jego specyfiki i charakteru w kontekście relacji starszej kobiety z wnuczką. Badaną materią jest zmysł dotyku, a także człowiek usytuowany w kontekście bliskiej osoby, relacja z nim, jego obecność. Treść poruszanego zagadnienia dotyczy płaszczyzny emocji, a jego dokumentalna forma jest zapisem, próbą uchwycenia emocjonalnego spotkania.

Kobiety ukazane są w intymnych sytuacjach, podczas których obie czują się bezpiecznie tj. głaskanie, zasypianie. Krótki dialog, który pojawia się w filmie, jest próbą zwrócenia uwagi na siłę przywoływania wspomnień i znaczenia wspomnień. Pamięć i wspominanie pozwala zachować obecność ważnych osób.

W filmie zostaje ukazana przestrzeń starego budynku, gdzie wiszące kotary pełnią funkcję ekranów, na których wyświetlany jest obraz zasypiającej starszej kobiety, czy dotyk dłoni. Młoda kobieta, aby przywołać wyświetlany obraz – porusza nimi. Życie obydwu kobiet przenika się – tak jak kotary, które raz odsłaniają fragment obrazu z projektora, aby za chwilę go zasłonić. Wspomnienie jest widmem, przywołaniem, a przede wszystkim spotkaniem. Przywołanie zawiera w sobie zawołanie – echo, które jako powracający wciąż obraz nie daje o sobie zapomnieć.

OTWARTA DYSKUSJA

 

O projekcie:

Od 2015 roku Chelsea College of Arts London i ASP Katowice współpracują przy projekcie Parallax. Poprzez wystawy, coroczne forum, wymiany, warsztaty i publikacje projekt ma na celu zbadanie przecięcia między szkołą artystyczną a społeczeństwem. Geneza Paralaksy zbiegła się z szybkim ponownym wyobrażeniem Katowic jako miasta kultury, które obejmowało nowy budynek szkoły artystycznej sygnalizujący kluczową pozycję akademii w tym rozwoju społecznym i kulturalnym.

Padają pilne pytania o rolę szkoły artystycznej w tym kontekście, a także w zmieniającym się kontekście politycznym i społecznym w Wielkiej Brytanii i Europie, przy czym projekt pyta, w jaki sposób szkoła artystyczna i jej program nauczania mogą artykułować swoją pozycję w społeczeństwie. Na konferencji Paradox w 2015 r. W Poznaniu Mirosław Bałka podniósł prowokację „Szkoły artystycznej jako siedziby głównej”, argumentując, że instytucję artystyczną można sobie wyobrazić jako przestrzeń, z której jej uczestnicy są rozmieszczani w społeczeństwie.

Ta propozycja, jak również inne, takie jak idea „przepuszczalnej” szkoły artystycznej, termin używany do opisu Chelsea w „The London Art School” wyd. Nigel Llewellyn (2015) stanowi podstawę do zbadania, czym może stać się szkoła artystyczna w przyszłości, zadając pytanie, czy obecne modele nadają się do celu w zmieniającym się kontekście Europy. Sieć Parallax rozszerzyła się o Valand Academy w Gothenburgu i Plymouth University, WRO Art Center i CAC Kronika w Bytomiu .

—

Publikacja Parallax udokumentowała dwa wystawy, które mają swoje źródło w odkrywaniu tego tematu i obejmują dialog w formie esejów „zadzwoń i odpowiedz” oraz kreatywnego pisania. Trwający dialog w książce odzwierciedla nacisk na twórczy dyskurs (poprzez tworzenie i robienie oraz mówienie), który zachęca projekt Parallax.