ArchaeaBot: A Post Singularity and Post Climate Change Life-form
Anna Dumitriu (GB), Alex May (GB)
instalacja, 2018

Podwodna instalacja robotyczna poszukująca odpowiedzi na pytanie, co może oznaczać „życie” w post-osobliwej przyszłości po zmianie klimatu. Projekt bazuje na aktualnych badaniach nad archeonami (najstarszą formą życia na Ziemi) oraz najnowszych innowacjach w obszarze samouczenia się maszyn i sztucznej inteligencji, stwarzając „ostateczny” gatunek na czasy po końcu znanego nam świata. Prowadzone badania ujawniają mechanizmy pozwalające prastarym archeonom rodzaju Sulfolobus acidocaldarius poruszać się w poszukiwaniu „pożywienia” za pomocą ogona zwanego archaellum. Archaellum umożliwia pływanie dzięki przypominającemu koło zębate „motorowi”. Praca powstała we współpracy z Amandą Wilson, badaczką, która przy użyciu kriomikroskopii analizuje budowę archaelli i pracuje nad konstruowaniem miniaturowych wierteł z DNA, które mogłyby posłużyć do leczenia chorób wewnątrz komórek. Robotyczne archaelle wytwarzane są techniką druku 3D.

Anna Dumitriu (GB) działa w obszarze bio-sztuki, instalacji i mediów cyfrowych zgłębiając usytuowanie człowieka w odniesieniu do robotyki, syntetycznej biologii i chorób zakaźnych. Jej twórczość skupia się szczególnie na etycznych implikacjach najnowszych technologii w różnych ujęciach czasowych, sięgając wzrokiem ku scenariuszom przyszłości przez refleksję nad przeszłością.
Jej prace prezentowane były w galeriach i muzeach oraz na festiwalach na całym świecie, takich jak ZKM, Ars Electronica, BOZAR, Muzeum Picassa, Muzeum Wiktorii i Alberta, Filadelfijskim Centrum Nauki, MOCA w Tajpej, LABoral, Laboratorium Sztuki w Berlinie i Muzeum Historii Nauki w Oksfordzie.

Alex May (GB) jest artystą, który tworzy technologie cyfrowe, dążąc do podważenia i poszerzenia fizycznych i emocjonalnych granic człowieka na poziomie jednostkowym i społecznym w ekologicznie i politycznie niestabilnym świecie opartym na hiperkonektywności i uzależnionym od komputerowej mediacji. Zajmuje się światłem, kodem i czasem, a zwłaszcza fotografią algorytmiczną, sztuką robotyczną, mapującymi instalacjami wideo, sztuką interaktywną i generatywną, rzeźbą wideo, performansem i sztuką wideo.
Jego prace prezentowane były w rozmaitych instytucjach i przestrzeniach wystawienniczych, takich jak Instytut Francisa Cricka (stała kolekcja), Projekt Eden (stała kolekcja), Tate Modern, Ars Electronica (Austria), LABoral (Hiszpania), Muzeum Wiktorii i Alberta, Muzeum Nauki, Bletchley Park, One Canada Square w Canary Wharf, Muzeum Sztuki Współczesnej w Caracas (Wenezuela), Galeria Nauki w Dublinie, Uniwersytet Princeton, Uniwersytet Calgary (wizytujący artysta zagraniczny w r. 2016), Teksański Uniwersytet Rolniczy i Mechaniczny oraz Centrum Sztuki i Technologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine.

Powiększ
Zmniejsz